Ooit rende ik weg van angst en deed dus precies wat angst me zei. Tot ik leerde om angst teder vast te houden, als een pasgeboren baby. Ernaar te luisteren, maar er niet in mee te gaan. Het te eren, maar niet te vereren. Angst kon me niet langer tegenhouden.
Vreselijk is het toch hè… zo’n liedje, meestal ook nog een irritant liedje waarvan je de tekst maar half kent, heeft zich tussen je oren genesteld. En heeft blijkbaar het controlecentrum van jouw stemapparaat overgenomen. Je wil het niet, écht niet. En toch hoor je jezelf steeds weer datzelfde melodietje,
Enkele weken geleden deelde ik een videofragmentje waarin mijn tweejarige dochter moeiteloos rondliep met één van mijn paarden aan een nonchalant doorhangend touwtje achter zich aan. Voordat ik het wist werd dit filmpje tientallen keren gedeeld, en meer dan 5000 keer bekeken. Mensen spraken er vol bewondering over, “kijk dat