Dinsdag 1 december 20:00-22:00 uur Onderpresteren houdt in dat je – om welke reden dan ook – niet functioneert op het niveau dat je eigenlijk aankan. Dat kan allerlei oorzaken hebben, maar het resultaat is altijd hetzelfde: dat je jezelf in de weg zit. Dat is op z’n minst frustrerend!
9 jaar geleden werd ik wakker in een ziekenhuisbed. Geen idee waarom ik daar lag, en hoe lang al. Op mijn nachtkastje lag dit briefje. Het was geschreven door een aardige (en praktisch ingestelde) verpleegster. De twee punten onderaan heeft ze na een tijdje toegevoegd, omdat ik blijkbaar steeds weer op
Het doek is gevallen. Zes weken geleden beschreef ik in ‘De zachte kant‘ hoe, terwijl buiten in de wereld de storm van de coronacrisis woedde, binnen de veilige muren van ons thuis het leven van onze lieve hond Sjeng na bijna 12 jaar richting zijn einde kroop. Hoe we probeerden
Terwijl er ‘buiten’ in de wereld gesproken wordt over het leven dat stilstaat, over verloren tijd, tikt hier ‘binnen’ de tijd door voor onze hond-op-leeftijd, Sjeng. Elke dag weer een reminder over hoe ook deze ‘verloren’ tijd gewoon heel waardevol is, voor hem én voor ons. We zijn veel thuis,
Onderstaand stuk is een vrije vertaling van het Engelstalige stuk Hold the Line dat Jonathan Smith, een epidemioloog gespecialiseerd in de overdracht van infectieziekten, op 20 maart publiceerde op Medium. Als een epidemioloog infectieziekten voel ik me moreel verplicht om bepaalde aandachtspunten naar voren te halen m.b.t. de verspreiding van
Wat gaat het snel. Die gedachte bekruipt me de afgelopen dagen regelmatig. Bijvoorbeeld toenstraks, toen mijn telefoon me eraan herinnerde dat ik morgen de kinderen uit school zou moeten halen, omdat mijn vriend verhinderd was vanwege een afspraak. Die afspraak gaat nu natuurlijk niet door. Maar ja, de kinderen gaan
Toen ik eind 2018 begon met CrossFit was één van de uitdagingen waar ik mee geconfronteerd werd de handstand. Goh… ik had al zeker sinds de gymles op de middelbare school geen handstand meer gedaan! Dat was dus weer even een drempeltje over, zeg maar. Maar toen ik het eenmaal
Ooit rende ik weg van angst en deed dus precies wat angst me zei. Tot ik leerde om angst teder vast te houden, als een pasgeboren baby. Ernaar te luisteren, maar er niet in mee te gaan. Het te eren, maar niet te vereren. Angst kon me niet langer tegenhouden.
Vreselijk is het toch hè… zo’n liedje, meestal ook nog een irritant liedje waarvan je de tekst maar half kent, heeft zich tussen je oren genesteld. En heeft blijkbaar het controlecentrum van jouw stemapparaat overgenomen. Je wil het niet, écht niet. En toch hoor je jezelf steeds weer datzelfde melodietje,
Enkele weken geleden deelde ik een videofragmentje waarin mijn tweejarige dochter moeiteloos rondliep met één van mijn paarden aan een nonchalant doorhangend touwtje achter zich aan. Voordat ik het wist werd dit filmpje tientallen keren gedeeld, en meer dan 5000 keer bekeken. Mensen spraken er vol bewondering over, “kijk dat