Wat een prachtige dag was het gisteren om buiten aan het werk te zijn! Half februari en nog net geen 20 graden. Ideale gelegenheid om tijdens de coachsessie een stukje te gaan wandelen met cliënt en paard.
Op deze foto’s ziet het er natuurlijk heel vanzelfsprekend en harmonieus uit, en dat was het op dat moment ook: paard en cliënt (en coach 😉) genoten van het moment. Maar wat grappig was: niet lang daarvoor, toen de cliënt en ik besloten om te gaan wandelen met Snuffel, gaf Snuffel aan dat ze daar niet per se veel zin in had. Dat stelde de cliënt gelijk voor een dilemma: wat nu?

Nu hadden we het vlak daarvoor gehad over het maken van keuzes. Verreweg de meeste keuzes maken we onbewust, op de automatische piloot. Gelukkig ook maar, want anders zouden we over élke keuze moeten nadenken: elke stap, elk woord, elke hap weer opnieuw. Vermoeiend! Zo kan niemand functioneren. En die automatische piloot doet het 99% van de tijd echt prima: hij zorgt dat we uit alle opties de meest voor de hand liggende kiezen, de optie die op de korte termijn de kleinste kans geeft op gevaar, pijn en ongemak. Voor de meeste alledaagse keuzes een efficiënte oplossing.

Alleen… als je al je keuzes op die manier maakt, dus onbewust en automatisch, dan kies je telkens weer voor zo min mogelijk ongemak op de korte termijn. Maar de lange termijn dan? Tja, dat is lastig. Keuzes die ons op de lange termijn voldoening schenken, zijn op de korte termijn vaak oncomfortabel, en andersom! Dus als je telkens weer op de automatische piloot kiest voor het vermijden van ongemakkelijke gevoelens, dan blijf je steeds maar in hetzelfde kringetje ronddraaien. En kom je nooit tot het zetten van stappen in de richting van wat er voor jou echt toe doet.

Neem het voorbeeld dat je eigenlijk wil gaan sporten, maar je bent een beetje moe en hebt geen zin om van de bank op te staan. Wat is de meest comfortabele oplossing op de korte termijn? Blijven zitten! Wat levert je dat op de lange termijn op? Niks, alleen teleurstelling in jezelf en uiteindelijk een minder goede gezondheid. Wat als je wél gaat? Dan merk je waarschijnlijk dat het best meevalt, dat het gezellig is, dat je je grenzen verlegt, dat je je na afloop beter en meer tevreden voelt, en op den duur fitter en gezonder. Plus, de volgende keer dat je op de bank zit en geen zin hebt, helpt deze positieve ervaring je wellicht om weer te gaan. Maar als je niet gaat, dan loop je die positieve ervaring ook mis. Een neerwaartse spiraal dus.

Op dezelfde manier keken wij gisteren ook eens naar Snuffel die niet zo enthousiast was om mee te gaan. Want… waarom zou ze ook? Paarden leven in het hier en nu, ze zijn heel mindful; ze redeneren vanuit het moment. En op dat moment betekende meegaan dat Snuffel haar veilige kudde achter moest laten, en waarvoor eigenlijk? Dat kun je een paard niet uitleggen, natuurlijk. Wij konden zelf wel vooruitdenken, en beredeneren dat dat wandelingetje Snuffel meer plezier zou opleveren dan in de wei blijven. Maar zij zelf kon dat niet.

Aan mijn cliënt dus de taak om in deze situatie een bewuste keuze te maken. Waarbij ze weliswaar de realiteit van het moment erkende en meenam in haar overweging, maar waarbij dat niet het énige ingrediënt van de keuze was. Ze koos bewust voor de ervaring, ze koos er dus voor om Snuffel toch mee te nemen, met de ongemakken die dat op korte termijn opleverde als bagage. Snuffel ging mee, en zoals de foto’s denk ik duidelijk laten zien was het een zeer aangenaam wandelingetje! Snuffel kon lekker grazen onderweg, en leek heel tevreden over het feit dat wij haar kortetermijnverstand even terzijde hadden kunnen schuiven. Wellicht is ze volgende keer ook weer enthousiaster om mee te gaan?